Dit is er weer eentje uit de categorie “veel te goed bewaarde geheimen”, me dunkt. Rupert Wates is een geboren en getogen Engelsman die, hoewel hij intussen naar New York verkaste, op en top Engels blijft inzake stijl, zowel qua zang als qua gitaarspel. Dat we hem hier niet of nauwelijks kennen, vind ik, na ampele beluistering van deze nieuwe plaat -zijn elfde al- een heel jammerlijke zaak. Wates draait al mee sinds het midden van de jaren ’90 van vorige eeuw en hij rijgt de awards aan elkaar, zowel die voor songschrijverij als die voor live concerteren. Verbazen doet dat me niet, al ben ik er mij van bewust dat deze door en door Engelse folk -denk aan de jonge Richard Thompson, maar denk vooral aan Roy Harper of Ralph Mc Tell-, waarbij het om drie dingen gaat: de stem, het gitaarspel en de song, voor velen onder ons niet meer “van deze tijd” is. Zelf ben ik het daar grondig mee oneens, maar ik bén dan ook van de ietwat oudere generatie.

Tien songs op deze CD-in-LP-formaat en die laten een rijpe muzikant en dito zanger horen, die zijn verhalen betrekt waar hij ze kan vinden. In zijn geval is dat uiteraard de rijke Engelse verhalentraditie, waarin de gewone mens vaak de hoofdrol speelt in wat we een tikkeltje denigrerend “volksverhalen” zijn gaan noemen, maat wat eigenlijk een soort kroniek is van het leven van bepaalde delen van de bevolking in bepaalde tijden uit een vaak niet eens ver vergaan verleden. In zijn inleidend woordje schrijft Wates dat hij de plaat opgevat heeft als “ a love song to humanity”: zoals het hoort voor een folkzanger, speelt en zingt hij over “het volk” en probeert hij tezelfdertijd “oud en jong” te klinken. “Oud” in de zin dat hij zijn verhalen optekent uit de monden van hen die ze beleefd hebben of er minstens over praten op café. “Jong”, in de zin dat hij de verhalen vaak in een meer hedendaags kader plaatst, al beperkt hij zich, wat de instrumentatie betreft, zo goed als overal tot zijn lichtjes fenomenale gitaarspel, slechts af en toe bijgelicht door een vleugje fiddle (Adrianna Matteo) of een sobere tweede stem (Rorie Kelly en /of Stacey Lorin). De verhalen verwijzen dan weer naar de eeuwenoude hoofse traditie (“All Fair Ladies/Spanish Galleon”) of niet zo fijne gebeurtenissen als een wereldoorlog (“World War I Medley”, een fijne suite) of de moord op een jonge trommelaar, waarin de hoofdpersoon be-spookt wordt vanwege zijn misdaad (“The North Road” of nog: een meermin, die een oude zeerot ervan overtuigt het anker van zijn schip te lichten. Zij wordt zijn sirene en de rest van het verhaal laat zich raden…

Deze plaat zou niet “op en top” Engels zijn, als er niet een heuse samenzang was. Die zit in afsluiter “The Dance of Joy”, waarin vrienden en familieleden opgetrommeld worden om het “Because we’re here, because we’re here”-refrein mee te zingen en zo een fraai orgelpunt te creëren bij een plaat, die werkelijk van A tot Z weet te boeien. 34 minuten feilloos gespeelde en gezongen heuse Engelse folkmuziek: mij mag je er altijd wakker voor maken!

(Dani Heyvaert)